Enkele weken geleden mocht ik een mooi traject afsluiten. Ik kreeg woorden van dankbaarheid en dacht: “dit mag meer gebeuren”.  Het was geen grootse opvolging, maar enkele gesprekken die over zo’n zes maanden gespreid werden.

Dirk ging in de nabije toekomst afscheid moeten nemen van zijn moeder. Haar gezondheid ging achteruit, ze werd opgenomen in een woon- en zorgcentrum. Na een artikel van me te hebben gelezen in het tijdschrift van KWB, nam hij contact op. Of ik iets voor hem kon betekenen…

Dat dat kan, ontdekten we samen doorheen de gesprekken. Zijn moeder was altijd geëngageerd geweest binnen katholieke verenigingen en het geloof was belangrijk in haar leven. Zo werd het niet moeilijk om een ‘eindelevensritueel’ (een ritueel voor het overlijden) voor te stellen, want een ziekenzalving zou voor haar passen. Zo werd meteen ook het eerste contact gelegd met de priester die de uitvaart zou verzorgen. De priester was een vriend uit het verleden. En de betrokkenheid bij de ziekenzalving enkele maanden voor haar overlijden, maakte dat hij mee in het traject werd betrokken. Dat voelde voor de nabestaanden aan als een sterke meerwaarde, een betrokken priester die niet enkel de uitvaart deed.

Met een zicht op een mogelijk overlijden kan je ook al tijd maken om op zoek te gaan naar een locatie. En dat deed Dirk ook. De eigen parochiekerk was door werken niet beschikbaar. Het gaf een zekere rust om een alternatief achter de hand te hebben.

“Woorden neerschrijven is niet zo voor mij weggelegd, maar zou ik iets met muziek kunnen doen tijdens de uitvaart? Mag dat?” Natuurlijk mag dat! Muziek is een uitstekend middel om uit te drukken hoe je je voelt of wat je wil vertellen. Met een korte intro wordt dat ook explicieter geduid. En dus schreef Dirk met een vriend een korte intro over de betekenis van het lied dat ging volgen en zong (en speelde) zelf een nummer voor zijn moeder.

De uitvaart was een kerkelijke dienst, dus ik begeleidde hem niet. Maar ik mocht toch een beetje inbrengen door de tekst van de lichtritus – bij het aansteken van de kaarsen – heel persoonlijk uit te schrijven. Daarnaast suggereerde ik om een kaars te laten maken in een trappistenglas, aangezien dat hét biertje was dat zij en haar man op iedere uitstap dronken. Zelfs tijdens haar ziekenzalving nipte ze nog van het biertje! Een kleine persoonlijke ’touch’ tijdens de viering, maar ook een mooi symbool voor de verbondenheid en fijne gedeelde momenten dat nu bij zijn papa op het gedenkplekje voor zijn mama mag staan.

Hij belde me. Om te vertellen hoe het was geweest, de uitvaart. Om te zeggen hoe onze gesprekken hem hadden gesterkt keuzes te maken in die drukke en emotionele week tussen het overlijden en de uitvaart. Om zijn dankbaarheid uit te spreken, voor de ondersteuning en tips.

En allebei waren we na dit traject overtuigd: wat een meerwaarde is het om iemand te hebben bij wie je even kan landen, bij wie je je ei kwijt kan en kan aftoetsen wat mogelijk is. Iemand die je kan inspireren en kan aanzetten om actie te ondernemen.

Want door vooraf met het afscheid al bezig te zijn, werd het traject mooier, intenser, dieper.

En dus delen we het met de wereld. Weet je dat iemand van je geliefden gaat overlijden? Zoek uit wat kan, wat bij je past, welke kleine dingen jij wil doen tijdens het proces van afscheid nemen en op de uitvaart.

En als je dat graag wil, begeleid ik je daarbij.